Wanneer ontbrandde de vlam van creativiteit :

‘Ik denk niet dat de vlam ooit ontbrandde. Ik denk dat de vlam er altijd is geweest.
Al moet ik wel toegeven dat ze in momenten van weemoed heviger brandt. Die momenten zijn vaak gebeurtenissen waarin ik zelf door iets heen moet werken. Dat kan een afscheid zijn, liefdesverdriet, rouw om wat had kunnen zijn maar evenwel een innerlijk conflict waarin de persoon die ik had willen zijn niet samenvalt met de persoon die ik op dat moment ben. Schrijven is dan in eerste instantie een soort coping mechanisme om de dingen die mijn hart voelt maar mijn hoofd niet begrijpt, te verwerken. Die beleving is individueel, maar ik vermoed dat voor veel creatievelingen die ervaring herkenbaar en collectief is.’

Wat is het mooiste moment tijdens een creatieproces : 

‘Een creatieproces is langdurig, energievretend en vraagt om een enormiteit aan introspectie. Zo’n proces zou voor mij onmogelijk zijn zonder meerdere mooie momenten. Het allereerste moment is het ogenblik wanneer de vlam oplaait. Dat punt waarop ik de urgentie voel om iets te creëren. Ik weet misschien nog niet ‘hoe’, maar ik weet wel waarom. Die ‘waarom’ is essentieel. Die ‘waarom’ is mijn brandhout.

Een tweede moment is wanneer mijn ‘hoe’ duidelijk wordt. Dat is een kantelmoment in het proces. Het onbewuste handelen neemt dan de overhand op het bewuste denken en ik weet; het komt goed!

Een derde moment ontvouwt zich in de eindfase wanneer ik mijn werk herlees.
Met een beetje geluk kom ik tot de vaststelling dat ik A wou vertellen, maar B heb geschreven. Zo wou ik ooit over een liefdesbreuk schrijven, maar kwam ik er in het herlezen achter dat ik over het gemis aan een band met mijn ouders schreef. Het schrift legt dan dingen aan mij over mij bloot. Dat is het mooiste moment; innerlijke groei ervaren.’

Wat is je meest memorabele moment van je schrijfperiode : 

‘Op schrijfvlak heb ik al de afgelopen jaren een mooi parcours mogen afleggen. Toen mijn eerste column verscheen, stond ik met knikkende knieën in de krantenwinkel het magazine te doorbladeren. Ik kreeg het magazine dan wel thuis toegestuurd, vaak lag het een dag eerder al in de krantenwinkel. Geduld is niet mijn sterkste kant. Ik vond het destijds waanzinnig om mijn eigen gezicht en woorden in een tijdschrift geprint te zien. Nog steeds eigenlijk. Maar het meest memorabele moment; ik hoop dat dat nog komt. Ik werk al enige tijd aan een manuscript over intergenerationeel trauma. Ik voel dat ik op een kantelmoment aangekomen ben. Dat het tijd wordt om het boek het levenslicht te laten zien. Wanneer je schrijft wil je een verhaal delen, en in mijn geval een maatschappelijk urgent onderwerp aankaarten. Een verschil maken zeg maar. Dat moment is mijn inziens aangebroken.

‘Alles is inspiratie voor wie met een onbevangen oog naar de wereld kijkt. Gardez-vous de comprendre, schreef Lancan (psychoanalyticus). Te snel denken dat je iets begrijpt vernauwt je blik. In de overtuiging dat je iets volledig begrijpt, stopt trouwens stante pede de mogelijkheid tot leren. Hoe jammer is dat?
Inspiratie schuilt voor mij in de blijvende verwondering voor het alledaagse.’

Wie zou je graag ontmoeten :

‘Ik heb een diepgeworteld heimwee naar alles wat voorbij en onmogelijk is. Ik ben dan ook geneigd om te antwoorden; mijn ouders. Maar dan wel de twaalfjarige versie van mijn moeder en vader. De gedachte dat de twaalfjarige versie van mezelf met de tienerversies van mijn ouders in gesprek zou kunnen gaan, intrigeert me. Welke dromen en angsten van die kinderen toen zouden nog woelen in mij vandaag?

Wat is je mooiste zin : 

De zelfgeschreven zin die me het meest bijblijft is wat uiteindelijk de eerste zin van mijn manuscript werd:
“Hier lig ik dan, in dit steriele bed dat evengoed mijn kist had kunnen zijn”.
De zin overviel me. Ik schreef hem neer toen het onbewuste handelen het overnam op het bewuste denken. Hij is sober, sereen en gelaagd. Lange tijd was het voor mij een oefening om mijn zinnen simpel te houden. Om niet overdreven wollig of literair te willen doen. Met deze zin ben ik daar - denk ik - in geslaagd.

Waar ben je trots op :

‘Op alle momenten in mijn leven waar ik angst niet de bovenhand heb laten nemen. Angst is niet langer een stopplaats. Angst is hooguit een wegwijzer.’

‘‘ Niet alles gebeurt met een reden.’

Wij troosten onszelf en elkaar weleens met de gedachte dat alles met een reden gebeurt.
Ik geloof daar niet in. Ik geloof dat elke gebeurtenis een oorzaak heeft én een gevolg, en dat wanneer dingen uiteenvallen of ineenhaken zowel negatief als positief, daar al dan niet bewuste gedragsprocessen aan vooraf gaan. Mijn leefregel is dan ook om antwoorden op oorzakelijke vragen niet buiten maar binnen mezelf te zoeken.’

Hoe kom je boven de wolken van de perfectiestorm : 

‘In mijn schrijven streef ik niet naar perfectie. Ik streef naar gelaagdheid.
Mocht ik perfectie nastreven als schrijver, dan zou ik mezelf constant achterna hollen. Niets zou terugkijkend goed genoeg zijn. Als schrijver en mens zit je constant gevangen in het moment van “het huidige kennen en kunnen”. Wat je vandaag neerschrijft is morgen achterhaald. Je kennis, inzichten en schrijftechnieken ontwikkelen zich continu. Er is geen schrijver die zijn gepubliceerd boek herleest en denkt; “Ik ben geniaal”. Neen.
Maar dat betekent niet dat ik berust. Ik wil mezelf wel uitdagen en het beste boek schrijven dat ik op dat moment met die kennis had kunnen schrijven.’

Wat is de slechtste job die je ooit hebt gedaan :

‘Alles is een kwestie van perspectief. Wat voor de één een droomjob is, is voor de ander een weerzinwekkende baan. De slechtste job voor mij? De job waarvoor ik koos uit financiële overweging eerder dan uit gedrevenheid. Met het ouder worden besef ik meer en meer dat zingeving in een job op lange termijn veel belangrijker is dan financieel gewin. Maar dat kunnen en durven kiezen voor zingeving boven financiën is geen evidentie. In dit leven zijn we helaas niet altijd vrij van soms eens een (tijdelijke) keuze te moeten maken die niet in lijn is met wat ons hart wil.’

Welke drie songs zou je kiezen om je leven te beschrijven (begin, midden, einde) :

‘Een verrassende maar moeilijke vraag. Sta me toe songs te delen die niet per se mijn leven beschrijven maar gevoelsmatig wel resoneren.’

Happiness does not wait - Olafur Arnalds

Get to know me - Reave
Orbiting - Fable

Contact : @stephaniecroes_insta  

Podcast  : schrijfpraat